Αλέξανδρος Αγγελής

Η οικονομία είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για την Ελλάδα, ο ηθικός πάτος που έχουμε πιάσει ακόμα μεγαλύτερο, αλλά το σημαντικότερο όλων πρέπει να είναι ότι έχουμε ξεχάσει πώς να σκεφτόμαστε. Στον τρόπο σκέψης του μέσου Έλληνα υπάρχει έλλειμα κοινής λογικής, γεγονός που επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο από την πλήρη κυριαρχία των συναισθημάτων στο μυαλό του, καθώς, ως γνωστόν, ο μεγαλύτερος εχθρός της λογικής είναι το συναίσθημα. Τι σημαίνει όμως ότι δεν ξέρουμε πώς να σκεφτόμαστε; Θα το εξηγήσω με ένα απλούστατο παράδειγμα: Είναι γνωστό, το καταγράφει άλλωστε και ο Βαρουφάκης, ότι ο Τσίπρας έχει κάνει περισσότερες παραχωρήσεις στην Τρόικα (σόρρυ Θεσμούς εννοούσα, αφού την Τρόικα την σκότωσε ο "one-n-varoufakis") από τους προηγούμενους. Παρόλα αυτά η Τρόικα δεν δίνει στον Τσίπρα κάτι σε αντάλλαγμα. Αυτό στο μυαλό του μέσου Έλληνα μεταφράζεται ως πόλεμος προς τον Τσίπρα. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν του δίνει όχι από κακία ή "πόλεμο", αλλά επειδή απλούστατα δεν τον ε

Ο ιδιωτικός υπάλληλος βιώνει τα τελευταία χρόνια μια ιδιαίτερα σκληρή πραγματικότητα. Εργάζεται περισσότερες ώρες από ποτέ (και σίγουρα πολύ περισσότερες από όσες αναφέρει η σύμβασή του), με τις χειρότερες συνθήκες και με τις λιγότερες αποδοχές που είχε ποτέ. Ακόμα χειρότερα, οι περισσότεροι εργοδότες αργούν να πληρώσουν τους εργαζομένους - σε αντίθεση με το Δημόσιο - φτάνοντας σε σημείο να τους έχουν πολλούς μήνες πίσω σε μισθούς, χρήματα που πρακτικά δεν θα δώσουν ποτέ. Αυτήν την χρονική στιγμή, δηλαδή την χειρότερη δυνατή, ανοίγει το μέτωπο της Κυριακάτικης εργασίας. Πρώτα από όλα, μόνο κάποιος που δεν έχει επαφή με την πραγματική οικονομία, θα πίστευε ότι θα αυξηθεί η κατανάλωση με την επέκταση ωραρίου των καταστημάτων. Αλλά έστω ότι η κατανάλωση θα αυξηθεί: η ανάπτυξη μέσω της αυξημένης κατανάλωσης είναι ένα επιτυχημένο μοντέλο, όπως αυτό που ακολουθούσαμε προ κρίσης; Και στο κάτω κάτω της γραφής, αφού έτσι έρχεται η ανάπτυξη, γιατί να μην είναι ανοιχτά τα μαγαζιά όλο το 24

Όταν λέμε να ακυρώσεις το Ελληνικό χρέος δεν εννοούμε φυσικά τις μαγκιές με τα πουκάμισα έξω του στυλ "δεν πουλάω, δεν χρωστάω, δεν πληρώνω", όπως οι ψεκασμένοι Συριζανέλ. Το πρόβλημα του δανειζόμενου, με οποιοδήποτε δάνειο, είναι οι τόκοι. Εάν όμως είχε κάποιος ένα δάνειο χωρίς επιτόκιο, τότε το αρχικό κεφάλαιο, όσο υψηλό και να ήταν αυτό, δεν θα είχε απολύτως καμία σημασία. Αυτός λοιπόν θα έπρεπε να είναι ο εθνικός μας στόχος. Σίγουρα αυτήν την στιγμή σκέφτεστε ότι το μηδενικό επιτόκιο είναι ανέφικτο για την περίπτωσή μας. Ασφαλώς όχι! Η Κύπρος πρόσφατα κατάφερε να δανειστεί από τις Αγορές με επιτόκιο 0,02% για 13 εβδομάδες , αναλογικά δηλαδή με ετήσιο επιτόκιο 0,08%. Λιγότερο από 1 τοις χιλίοις, δηλαδή πρακτικά με ΜΗΔΕΝΙΚΟ επιτόκιο. Συνεπώς η Κύπρος δεν χρειάζεται καθόλου χρήματα από τον ετήσιο προϋπολογισμό του κράτος για να εξυπηρετεί το εν λόγω δάνειο. Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: Πως κατάφερε η Κύπρος, που ήταν πριν λίγο καιρό σε Μνημόνιο όπως εμείς, να δανειστεί

Φαντάζομαι οι περισσότεροι θα έχετε ακούσει την εξής εξαιρετική Κινέζικη παροιμία: " Αν θες να χορτάσεις έναν άνθρωπο για μία μέρα δώσε του ένα ψάρι. Αν θες να τον χορτάσεις για μια ζωή μάθε του ψάρεμα ". Είμαι σίγουρος ότι όλοι συμφωνούν με την φιλοσοφία της παροιμίας. Τι παίρνουμε όμως αν εφαρμόσουμε την φιλοσοφία αυτήν στην πολιτική; Έστω λοιπόν ότι έχεις έναν άνεργο. Η Αριστερή λογική είναι να του δώσεις ένα επίδομα. Η Δεξιά λογική όμως είναι να φροντίσεις να υπάρχουν αρκετές δουλειές ώστε να μην χρειάζεται να του δίνεις επίδομα. Ποια από τις δύο λογικές είναι καλύτερη; Φυσικά στην Ελλάδα όπου ο μέσος πολίτης βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος, η λογική του επιδόματος είναι ο στόχος και αυτό που επικροτεί. Αντιθέτως η προσπάθεια να μειωθεί η ανεργία, επειδή το αποτέλεσμα είναι προφανές μόνο για τους σκεπτόμενους ανθρώπους, είναι από αδιάφορη εως και εχθρική ενέργεια (εάν προσφέρεις οφέλη σε επιχειρήσεις για να το πετύχεις). Στις παλαιότερες γενιές υπήρχε η ιδιαίτερα υγιής

"Με την Δραχμή θα είμαστε δύσκολα για 2-3 χρόνια, αλλά μετά τα πράγματα θα φτιάξουν". Μην μου πείτε ότι δεν έχετε ακούσει ποτέ αυτήν την φράση. Λίγο γενικό δεν είναι όμως αυτό;  Πρώτον πόσο δύσκολα θα είναι αυτά τα "2-3" χρόνια; Και αυτή η δυσκολία πώς θα επηρεάσει την καθημερινότητά μας; Και κυρίως πόσο βέβαιο είναι ότι δεν θα προκαλέσει έναν ασταμάτητο φαύλο κύκλο (π.χ. τύπου Βενεζουέλας). Διότι για να παραχθούν τρόφιμα, θα πρέπει να υπάρχουν λιπάσματα, γεωργικά μηχανήματα, καύσιμα για τα μηχανήματα και καύσιμα ώστε να μεταφερθούν τα τρόφιμα στις πόλεις. Εφόσον κάποιος ισχυρίζεται ότι για 2-3 χρόνια τα πράγματα θα ήταν δύσκολα, δεν οφείλει να εξηγήσει τι εννοεί; Το δεύτερο ερώτημα είναι το πώς προκύπτει αυτός ο αυθαίρετος μπακαλίστικος χρονικός προσδιορισμός των "2-3 ετών". Το να επιστρέψει ένα χρεοκοπημένο κράτος σε εθνικό νόμισμα, αποχωρώντας από μια νομισματική ένωση, είναι κάτι που δεν έχει προηγούμενο. Άρα δεν έχεις κανένα παρόμοιο περιστατικό ώσ