Αλέξανδρος Αγγελής

Μάλιστα, καλά διαβάσατε, η Αριστερά απεχθάνεται την απεργία. Οι έννοιες Αριστερά και Απεργία είναι συνυφασμένες στην συνείδηση του νεοέλληνα. Η απεργία είναι "ιερό και αναφαίρετο" δικαίωμα για την Αριστερά, όσο όμως έχεις καπιταλισμό. Αντιθέτως, σε κομμουνιστικά καθεστώτα η απεργία δεν είναι καθόλου ανεκτή. Μάλιστα πολλές φορές οι απεργίες έχουν πνιγεί στο αίμα. Για παράδειγμα τον Ιουνίο του 1962 έγινε απεργία στο Νοβοτσερκασκ της Σοβιετικής Ένωσης από τους αγανακτισμένους εργάτες του τοπικού εργοστασίου, λόγω των αισχρών συνθηκών διαβίωσης. Η αντίδραση του κομμουνιστικού καθεστώτος ήταν απλή: ο στρατός άνοιξε πυρ, χωρίς καμμία προειδοποίηση, και αιματοκύλησε την κεντρική πλατεία. Η σφαγή του Νοβοτσερκάσκ , όπως ονομάστηκε, έμεινε φυσικά μυστική για πολλά χρόνια. Τα πτώματα δεν βρέθηκαν ποτέ (θάφτηκαν κρυφά σε τάφους χωρίς στοιχεία). Οι μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες (δείτε παρακάτω βίντεο) είναι συγκλονιστικές. Όσον αφορά τους 80+ τραυματίες, αυτοί μαζί με τις οικογέ

Ο Έλληνας διαχρονικά λατρεύει το ρίσκο. Και από την αρχαιότητα, πολλές φορές το ρίσκο απέδιδε, όχι όμως πάντα. Η πιο πρόσφατη περίσταση όπου ο ελληνικός λαός έπαιξε τα ρέστα του στην ρουλέτα ήταν με τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, όταν αποφάσισε - μέσω της εκλογής ΣΥΡΙΖΑ - να απειλήσει τον κόσμο για να πάρει διαγραφή χρέους, κραδαίνοντας την χειροβομβίδα της χρεοκοπίας. Αρκετοί προειδοποιήσαμε ότι το ρίσκο δεν θα μας έβγαινε και επισημάναμε τις συνέπειες της ενδεχόμενης αποτυχίας. Δυστυχώς όμως οι ευσεβείς πόθοι κυριάρχησαν της κοινής λογικής. Όταν παίζεις τα πάντα στο 13 της ρουλέτας είτε θα κερδίσεις και θα την γλυτώσεις, είτε θα χάσεις και θα καταστραφείς ολοσχερώς. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα με το ρίσκο: εάν δεν σου κάτσει έρχεσαι σε πολύ δύσκολη θέση. Εάν είχαμε κερδίσει το ρίσκο και είχαμε εκβιάσει τον κόσμο θα είχαμε κερδίσει κούρεμα χρέους. Τώρα όμως που χάσαμε, ποιο είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε; Η εκτίμηση του Ρέγκλινγκ για το τίμημα αυτό είναι περίπου 100 δις

Για την Δημοκρατία υπάρχει ο εξαιρετικός ορισμός του Βολταίρου: "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Παρόλο που συμφωνώ πλήρως με τον ορισμό αυτό, θα ήθελα να προσεγγίσω το θέμα από ελαφρώς διαφορετική σκοπιά. Σε μια ομάδα ανθρώπων - ιδίως Ελλήνων - είναι πολύ σπάνιο να συμφωνούν όλοι σε κάτι. Η Δημοκρατία λύνει το πρόβλημα της διαφωνίας μέσω της πλειοψηφίας. Η πλειοψηφία λοιπόν αποφασίζει, αλλά ποιος είναι ο ρόλος της μειοψηφίας επί του θέματος; Φανταστείτε μια κοινωνία όπου για κάθε απόφαση που παίρνεται από την πλειοψηφία του λαού, η εκάστοτε μειοψηφία πολεμάει και σαμποτάρει την προσπάθεια της πλειοψηφίας. Σκέτος εφιάλτης... Σε μια πραγματική Δημοκρατία λοιπόν, η εκάστοτε μειοψηφία όχι μόνο δεν πρέπει να πολεμάει την προσπάθεια της πλειοψηφίας, ούτε καν απλώς να την σέβεται, αλλά να στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις την κοινή προσπάθεια. Ο Βολταίρος θα το έθετε ως εξής φαντάζομαι: "Διαφωνώ με αυτό που θέλετε να κάνε