Η Διαχρονική Πρακτική Ονοματοδοσίας των Καρπών

Η δημιουργία νέων λέξεων είναι μια ανάγκη που υπάρχει σε όλες τις γλώσσες, καθώς πάντοτε προκύπτουν νέες έννοιες που πρέπει κάπως να ονομαστούν. Η πιο συνηθισμένη πρακτική είναι να ονομάζουμε την νέα έννοια με ένα παράγωγο μιας ήδη υπάρχουσας λέξης η οποία εκφράζει κάτι οικείο που ομοιάζει στην νέα έννοια.

Εάν πάρουμε για παράδειγμα τους καρπούς, η βάση που χρησιμοποιείται κυρίως στην Αγγλική γλώσσα είναι το "nut". Από εκεί βγαίνει το coconut (καρύδα), chestnut (κάστανο), hazelnut (φουντούκι), peanut (φυστίκι) και πολλά άλλα. Αλλά και το "berry" δημιουργεί πολλά παράγωγα, κυρίως καρπούς θάμνων όπως τα strawberry, rasberry, blueberry, blackberry κτλ.

Στην Ελληνική γλώσσα το βασικό παράγωγο ονομάτων για τους καρπούς είναι το μήλο. Για αυτό η πατάτα ονομάστηκε γεώμηλο, ο καρπός του κυπαρισσιού κυπαρισσόμηλο, ο καρπός της κορομηλιάς κορόμηλο, κλπ. Ήδη από τα βάθη της Ελληνικής προϊστορίας όμως το μήλο παίζει αυτόν τον ρόλο στην γλώσσα μας. Τα φρούτα που έφερε ο Ηρακλής έφερε από τις Εσπερίδες ονομάστηκαν τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (εικάζεται ότι τα μήλα των Εσπερίδων είναι τα πορτοκάλια). Αρμενιακό μήλο ονόμασαν οι Αρχαίοι Έλληνες το βερίκοκο που ήρθε από την Αρμενία και Περσικό μήλο το ροδάκινο που ήρθε από την Περσία.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να χρησιμοποιεί ένας λαός τις ίδιες πρακτικές ονοματοδοσίας για 3.000 χρόνια. Άλλο ένα μικρό κομμάτι του πάζλ της συνέχειας της Ελληνικής φυλής.