Αλέξανδρος Αγγελής

Τώρα που το 2015 έκλεισε, νομίζω είναι ασφαλές να πει κάποιος ότι ήταν μια πολύ κακή χρονιά. Στην Ελλάδα έγιναν πρωτόγνωρα πράγματα, όπως οι κλειστές τράπεζες, όμως όλα αυτά δεν ήταν και μεγάλη έκπληξη για κάποιους από εμάς που είχαμε επισημάνει από νωρίς τους κινδύνους ενδεχόμενης εκλογής του Σύριζα. Νομίζω όμως, ότι σε όλους εμάς κάποιοι χρωστάνε μια συγνώμη. Ποιοι; Ασφαλώς δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς του Σύριζα, καθώς πρόκειται για ένα τσίρκο παλαβομάρας, ιδεοληψίας, ανικανότητας και διαφθοράς. Αναφέρομαι σε εκείνους τους απλούς ανθρώπους που μας αποκαλούσαν τρομολάγνους και υπερβολικούς όταν επισημάναμε τους κινδύνους. Σε εκείνους που μας κατηγορούσαν ως προδότες μερκελιστές επειδή λέγαμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το Μνημόνιο. Σε εκείνους που μας χλεύαζαν όταν λέγαμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψουν οι Ευρωπαίοι σε εκβιασμό. Σε εκείνους που μας βάφτιζαν αντιδημοκράτες όταν λέγαμε ότι το αντισυνταγματικό δημοψήφισμα δεν έπρεπε να γίνει. Σε εκείνους που μας χαρακ

Είναι αναπόφευκτο κάποιες φορές στην ζωή να μας τυχαίνουν και δυσάρεστα πράγματα. Όταν όμως μας συμβεί κάτι που το χαρακτηρίζουμε κακό, δεν είναι απαραιτήτως κακό. Αυτό που θα καθορίσει αν κάτι είναι κακό ή όχι, είναι το μέλλον. Δηλαδή αν π.χ. το τωρινό πάθημα μας κάνει πιο προσεκτικούς, με αποτέλεσμα να αποφύγουμε στο μέλλον κάτι ακόμα χειρότερο που θα παθαίναμε, τότε κάλλιστα αυτό που μας έτυχε τώρα μπορεί να αποδειχτεί σωτήριο. Επειδή ίσως μπέρδεψα κάποιους να δώσω ένα παράδειγμα: Περνάς γενικώς τον δρόμο χωρίς να προσέχεις, μέχρι που πέφτει πάνω σου ένα αυτοκίνητο και σε στέλνει στο νοσοκομείο. Εάν όμως λίγο καιρό πριν είχε πέσει πάνω σου ένα ποδήλατο και σε είχε χτυπήσει (κάτι που τότε θα θεωρούσες ατύχημα), θα ήσουν πιο προσεκτικός και ενδεχομένως να μην σε είχε χτυπήσει το αυτοκίνητο (αρά τελικά το ποδήλατο θα ήταν ευτύχημα). Οι μελλοντικές μας πράξεις είναι που θα καθορίσουν αν τελικά ένα συγκεκριμένο συμβάν μας έκανε καλό ή κακό, στο γενικό σύνολο της πορείας της ζωής μας.

Πολλές φορές στην ζωή τυχαίνει να φτάνουμε σε ένα σταυροδρόμι, όπου πρέπει να κάνουμε μια δύσκολη επιλογή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε τότε είναι να επιλέξουμε το καλύτερο. Επειδή αρκετές φορές καμμία από τις δυνατές επιλογές δεν είναι ευχάριστη, επιλέγουμε πάντοτε την λιγότερο δυσάρεστη. Μπορεί κάποιος να πει ότι θα πρέπει να εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους καταλήξαμε να έχουμε μόνο δυσάρεστες επιλογές, και θα έχει και δίκιο, όμως αυτό που επείγει είναι η απόφαση. Όχι ότι η αυτοκριτική δεν είναι σημαντική, αλλά μπορεί να γίνει αφού παρθεί η απόφαση. Ένας μορφωμένος άνθρωπος έχει υποχρέωση να είναι πρακτικός, διότι αυτό απαιτεί η ζωή. Αντιθέτως, ένας άνθρωπος χαμηλού επιπέδου συγχέει την πραγματικότητα με την επιθυμία. Μπορεί να αρνηθεί όλες τις πιθανές επιλογές που έχει μπροστά του, είτε βλαστημώντας εκείνους που θεωρεί ως φταίχτες, είτε αρχίζοντας τα μεγάλα λόγια - συνήθως συγκινητικές αοριστολογίες -, πράγματα που όμως σε τίποτα δεν τον βοηθούν πρακτικώς. Ασφαλώς το συναίσ

Σε πολύ πρόσφατο άρθρο μου με τίτλο " Η Πρώτη Ήττα του Τσίπρα " είχα επισημάνει την αρχή του τέλους του Σύριζα. Τώρα λοιπόν ήρθε το δεύτερο μέρος από το ψυχολογικό θρίλερ με τίτλο "Εκλογές Νέας Δημοκρατίας" που κάνει τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του να αρχίσει να τρέμει. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη έναντι του Βαγγέλα έχει τις εξής συνέπειες για τον Τσίπρα: Ο Τσίπρας δεν θα έχει ως "αντίπαλο" τον συναινετικό Μεϊμαράκη, όπως υπολόγιζε. Αντιθέτως, θα έχει μια μαχητική αξιωματική αντιπολίτευση που θα τον πολεμήσει σκληρά. Ο απόλυτα μισητός στην Αριστερά, ο μαχητικός δεξιός Άδωνις Γεωργιάδης, θα έχει κεντρικό ρόλο στην νέα ΝΔ. Θα συνεχίσει λοιπόν το ιδεολογικό σφυροκόπημα του Σύριζα από αναβαθμισμένη θέση. Η ΝΔ αποκτάει έναν σαφή δεξιό φιλελεύθερο προσανατολισμό στα θέματα της οικονομίας. Ο Σύριζα θα είχε πλεονέκτημα έναντι μιας αριστερίζουσας ΝΔ του Μεϊμαράκη, όπως θα την ήθελε ο Κωστάκης Καραμανλής. Πώς όμως θα νικήσει σε εκλογές ένα φιλελεύθερο κό

Η διαδικασία του πρώτου γύρου για την εκλογή προέδρου της ΝΔ είχε κάποια ενδιαφέροντα σημεία. Ένα από αυτά, που πέρασε εντελώς απαρατήρητο (κάτι που πλέον δεν με εκπλήσσει στην ελληνική κοινωνία), ήταν τα αποτελέσματα της κάλπης που στήθηκε στο Λονδίνο. Οι πρώτοι σε ψήφους ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης, ενώ οι Μεϊμαράκης και Τζιτζικώστας είχαν πολύ χαμηλά ποσοστά. Να θυμίσω ότι εδώ στην Ελλάδα πρώτος βγήκε ο Μεϊμαράκης (aka Βαγγέλας) με διαφορά. Πώς εξηγείται αυτή η στατιστική ανωμαλία; Οι Μητσοτάκης και Γεωργιάδης ήταν από τους ελάχιστους υπουργούς της κυβέρνησης Σαμαρά που έκαναν μεταρρυθμίσεις. Όχι διότι έπρεπε, όχι με το μαχαίρι της Τρόικα στον λαιμό, αλλά επειδή πίστευαν σε αυτές και ήθελαν να τις προχωρήσουν. Αυτό αποδεικνύει την τεράστια διαφορά νοοτροπίας των Ελλήνων του εξωτερικού σε σχέση με εμάς. Δεν έκανες μεταρρυθμίσεις; Δεν σε ψηφίζω. Έκανες μεταρρυθμίσεις; Σε ψηφίζω. Οι άνθρωποι σκέφτηκαν πρακτικά και έκριναν τους υποψηφίους βάσει των πεπραγμένων

Ποιος ορίζει τον κατώτατο μισθό στην χώρα μας; Οι νόμοι του κράτους θα βιαστεί να απαντήσει κάποιος. Τυπικά ναι, θα συμφωνήσω, ουσιαστικά όμως; Για να δεχτούμε ότι ο νόμος καθορίζει στην πράξη τον κατώτατο μισθό θα πρέπει τουλάχιστον να μπορεί - και να θέλει - το κράτος να ελέγξει τους εργοδότες. Όμως γνωρίζουμε ότι όλες οι μικρές επιχειρήσεις μπορούν, κάτω από το τραπέζι, να παρακάμψουν τους νόμους του κράτους. Διότι η μεγάλη εταιρεία αναγκαστικά θα τηρήσει τους νόμους, τον μαγαζάτορα με 2 υπαλλήλους ποιος και πώς θα τον ελέγξει; Έστω όμως ότι το ελληνικό κράτος μπορούσε στην πράξη να επιβάλει κατώτατο μισθό. Πόσο πολύ θα προστάτευε αυτό το δίχτυ ασφαλείας τον κόσμο; Ασφαλώς πρέπει να υπάρχει ορισμένος κατώτατος μισθός, αυτό δεν συζητιέται καν, αλλά τι νόημα θα είχε να έπαιρναν ξαφνικά όλοι οι Έλληνες εργαζόμενοι (τουλάχιστον όσοι δεν είναι άνεργοι) τον βασικό μισθό; Θα μπορούσε να προχωρήσει για πολύ έτσι η κοινωνία; Ασφαλώς όχι. Το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Γιατί δεν παίρνου