Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2016

Η Αριστερά Απεχθάνεται την Απεργία

Εικόνα
Μάλιστα, καλά διαβάσατε, η Αριστερά απεχθάνεται την απεργία. Οι έννοιες Αριστερά και Απεργία είναι συνυφασμένες στην συνείδηση του νεοέλληνα. Η απεργία είναι "ιερό και αναφαίρετο" δικαίωμα για την Αριστερά, όσο όμως έχεις καπιταλισμό. Αντιθέτως, σε κομμουνιστικά καθεστώτα η απεργία δεν είναι καθόλου ανεκτή. Μάλιστα πολλές φορές οι απεργίες έχουν πνιγεί στο αίμα. Για παράδειγμα τον Ιουνίο του 1962 έγινε απεργία στο Νοβοτσερκασκ της Σοβιετικής Ένωσης από τους αγανακτισμένους εργάτες του τοπικού εργοστασίου, λόγω των αισχρών συνθηκών διαβίωσης. Η αντίδραση του κομμουνιστικού καθεστώτος ήταν απλή: ο στρατός άνοιξε πυρ, χωρίς καμμία προειδοποίηση, και αιματοκύλησε την κεντρική πλατεία. Η σφαγή του Νοβοτσερκάσκ , όπως ονομάστηκε, έμεινε φυσικά μυστική για πολλά χρόνια. Τα πτώματα δεν βρέθηκαν ποτέ (θάφτηκαν κρυφά σε τάφους χωρίς στοιχεία). Οι μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες (δείτε παρακάτω βίντεο) είναι συγκλονιστικές. Όσον αφορά τους 80+ τραυματίες, αυτοί μαζί με τις οικογέ

Το Πρόβλημα του Ρίσκου

Ο Έλληνας διαχρονικά λατρεύει το ρίσκο. Και από την αρχαιότητα, πολλές φορές το ρίσκο απέδιδε, όχι όμως πάντα. Η πιο πρόσφατη περίσταση όπου ο ελληνικός λαός έπαιξε τα ρέστα του στην ρουλέτα ήταν με τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, όταν αποφάσισε - μέσω της εκλογής ΣΥΡΙΖΑ - να απειλήσει τον κόσμο για να πάρει διαγραφή χρέους, κραδαίνοντας την χειροβομβίδα της χρεοκοπίας. Αρκετοί προειδοποιήσαμε ότι το ρίσκο δεν θα μας έβγαινε και επισημάναμε τις συνέπειες της ενδεχόμενης αποτυχίας. Δυστυχώς όμως οι ευσεβείς πόθοι κυριάρχησαν της κοινής λογικής. Όταν παίζεις τα πάντα στο 13 της ρουλέτας είτε θα κερδίσεις και θα την γλυτώσεις, είτε θα χάσεις και θα καταστραφείς ολοσχερώς. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα με το ρίσκο: εάν δεν σου κάτσει έρχεσαι σε πολύ δύσκολη θέση. Εάν είχαμε κερδίσει το ρίσκο και είχαμε εκβιάσει τον κόσμο θα είχαμε κερδίσει κούρεμα χρέους. Τώρα όμως που χάσαμε, ποιο είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε; Η εκτίμηση του Ρέγκλινγκ για το τίμημα αυτό είναι περίπου 100 δις

Το Πραγματικό Νόημα της Δημοκρατίας

Για την Δημοκρατία υπάρχει ο εξαιρετικός ορισμός του Βολταίρου: "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Παρόλο που συμφωνώ πλήρως με τον ορισμό αυτό, θα ήθελα να προσεγγίσω το θέμα από ελαφρώς διαφορετική σκοπιά. Σε μια ομάδα ανθρώπων - ιδίως Ελλήνων - είναι πολύ σπάνιο να συμφωνούν όλοι σε κάτι. Η Δημοκρατία λύνει το πρόβλημα της διαφωνίας μέσω της πλειοψηφίας. Η πλειοψηφία λοιπόν αποφασίζει, αλλά ποιος είναι ο ρόλος της μειοψηφίας επί του θέματος; Φανταστείτε μια κοινωνία όπου για κάθε απόφαση που παίρνεται από την πλειοψηφία του λαού, η εκάστοτε μειοψηφία πολεμάει και σαμποτάρει την προσπάθεια της πλειοψηφίας. Σκέτος εφιάλτης... Σε μια πραγματική Δημοκρατία λοιπόν, η εκάστοτε μειοψηφία όχι μόνο δεν πρέπει να πολεμάει την προσπάθεια της πλειοψηφίας, ούτε καν απλώς να την σέβεται, αλλά να στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις την κοινή προσπάθεια. Ο Βολταίρος θα το έθετε ως εξής φαντάζομαι: "Διαφωνώ με αυτό που θέλετε να κάνε

Ο ΕΝΦΙΑ Συγκριτικά Με Τους Άλλους Φόρους

Η επιβολή του ΕΝΦΙΑ (πρώην χαράτσι ΔΕΗ) έχει εξαγριώσει τον κόσμο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Είναι όμως λογική αντίδραση αυτή, ιδίως όταν κάποιος συγκρίνει τον ΕΝΦΙΑ με τους υπόλοιπους φόρους που πληρώνουμε αδιαμαρτύρητα; Έστω ότι μια μέση Ελληνική οικογένεια ξοδεύει - μόνο - 10.000 ευρώ τον χρόνο. Από αυτά τα χρήματα, χονδρικώς, τα 2.500 είναι φόρος που αφαιρείται από την τσέπη μας μέσω του ΦΠΑ. Έστω ότι η ίδια οικογένεια έχει ένα ακίνητο στο οποίο κατοικεί. Ο αντίστοιχος μέσος ΕΝΦΙΑ κυμαίνεται στα 500 ευρώ. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Όταν πληρώνεις 2.500 ευρώ αλλά στα παίρνουν σιγά-σιγά και με έμμεσο τρόπο, χωρίς δηλαδή να το καταλαβαίνεις, τότε δεν ανοίγει ρουθούνι. Όταν όμως σου πάρουν πολύ λιγότερα (περίπου το 1/5) αλλά φανερά, τότε γίνεσαι θηρίο ανήμερο. Και ρωτάω: τι συμπέρασμα βγάζει κάποιος για έναν άνθρωπο που λειτουργεί έτσι; Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι ο ΦΠΑ είναι πιο δίκαιος φόρος επειδή συνδέεται με την κατανάλωση που κάνει ο καθένας. Νομίζω όμως ότι

Η Διαχρονική Πρακτική Ονοματοδοσίας των Καρπών

Η δημιουργία νέων λέξεων είναι μια ανάγκη που υπάρχει σε όλες τις γλώσσες, καθώς πάντοτε προκύπτουν νέες έννοιες που πρέπει κάπως να ονομαστούν. Η πιο συνηθισμένη πρακτική είναι να ονομάζουμε την νέα έννοια με ένα παράγωγο μιας ήδη υπάρχουσας λέξης η οποία εκφράζει κάτι οικείο που ομοιάζει στην νέα έννοια. Εάν πάρουμε για παράδειγμα τους καρπούς, η βάση που χρησιμοποιείται κυρίως στην Αγγλική γλώσσα είναι το "nut". Από εκεί βγαίνει το coconut (καρύδα), chestnut (κάστανο), hazelnut (φουντούκι), peanut (φυστίκι) και πολλά άλλα. Αλλά και το "berry" δημιουργεί πολλά παράγωγα, κυρίως καρπούς θάμνων όπως τα strawberry, rasberry, blueberry, blackberry κτλ. Στην Ελληνική γλώσσα το βασικό παράγωγο ονομάτων για τους καρπούς είναι το μήλο. Για αυτό η πατάτα ονομάστηκε γεώμηλο, ο καρπός του κυπαρισσιού κυπαρισσόμηλο, ο καρπός της κορομηλιάς κορόμηλο, κλπ. Ήδη από τα βάθη της Ελληνικής προϊστορίας όμως το μήλο παίζει αυτόν τον ρόλο στην γλώσσα μας. Τα φρούτα που έφερε ο Ηρα

Τηλεοπτικές Άδειες & Σύριζα

Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να βάλουν σε τάξη ούτε τις ίδιες τους τις σκέψεις, αποφάσισαν να "βάλουν τάξη" στον χώρο της τηλεόρασης. Τα αποτελέσματα; Τραγελαφικά. Το αστείο είναι ότι αν το έκαναν με σωστό και δίκαιο τρόπο, κανένας δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει. Το βασικό λάθος είναι ο αριθμός 4 των τηλεοπτικών αδειών. Με ποια λογική αποφασίζεις αυθαίρετα ότι θα έχεις μόνο 4 κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας; Ο ισχυρισμός ότι 4 κανάλια αντέχει η διαφημιστική πίτα είναι τουλάχιστον αστείος, καθώς όλοι ξέρουν πως με κακοδιαχείριση και μόνο ένα κανάλι να έχεις, μπορεί να πέσει έξω. Και στο κάτω κάτω της γραφής αν σε ενδιαφέρει να εξασφαλίσεις την βιωσιμότητα των καναλιών (και ότι δεν θα δημιουργούν όλα και μεγαλύτερα χρέη που θα καλύπτουν με θαλασσοδάνεια), μπορείς κάλλιστα να βάλεις ως όρο στην ανανέωση της τηλεοπτικής αδείας κάποιον σχετικό όρο (μέγιστο όριο δανεισμού, μέγιστο χρονικό όριο δανεισμού κτλ). Η λογική σε οποιαδήποτε δημοκρατική & πολιτισμένη χώρα του Δυτικο

Το Λάθος του Τσίπρα

Η στρατηγική του Τσίπρα είναι αρκετά προφανής. Τα παίζει όλα για όλα ώστε να κλείσουν τα ανοιχτά μέτωπα με την Τρόικα (σόρρυ Κουρτέτο εννοούσα) θεωρώντας ότι αυτό θα φέρει σταθερότητα στην Ελληνική οικονομία. Το μεγάλο του στοίχημα όμως είναι η ελάφρυνση του χρέους, ώστε να την πουλήσει ως μεγάλη επιτυχία, εξασφαλίζοντάς την παραμονή του στην εξουσία. Κάνει όμως δύο τραγικά λάθη. Πρώτον η οικονομία δεν θα γυρίσει όσο κυβερνάει εκείνος. Απλούστατα, διότι η αγορά, ακόμα και η ελληνική, δεν του έχει καμμια εμπιστοσύνη. Και πώς να έχεις εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που κάνουν συμφωνίες - ακόμα και αν θεωρούν ότι αυτές είναι αποτέλεσμα πιέσεων - που στην συνέχεια δεν τις τηρούν ή/και τις υπονομεύουν; Πώς να έρθουν ξένες επενδύσεις όταν ο Σκουρλέτης εξαπολύει πόλεμο με μια εταιρεία (Ελληνικός Χρυσός) που έκανε το λάθος να επενδύσει στην Ελλάδα; Πώς να σε πάρουν σοβαρά όταν καταστρέφονται επιχειρήσεις επειδή η γραμμή του τραίνου στην Ειδομένη μένει κλειστή για μήνες; Πέραν όμως της έλλειψης εμπι

Η Ανατομία της Ψυχολογίας του Νεοέλληνα Ψηφοφόρου

Ο Ελληνικός λαός έκανε τον Ιανουάριο του 2015 ένα τραγικό λάθος: όρισε κυβέρνηση ένα ακροαριστερό κόμμα ημίτρελων ανθρώπων με εξαιρετικά φασίζουσα νοοτροπία. Το αποτέλεσμα: πλήρης κατάρρευση, όχι μόνο στο οικονομικό, αλλά σε όλα τα επίπεδα. Πώς αντιμετωπίζει όμως το λάθος αυτό; Θα έχετε ακούσει σίγουρα από γνωστούς σας τις ατάκες "και πριν τα πράγματα χάλια ήταν" ή "όλοι ίδιοι είναι". Αυτή είναι η τελευταία γραμμή άμυνας ενός ψηφοφόρου του Σύριζα. Άμυνα πρωτίστως από τον ίδιο του τον εαυτό. Διότι αν παραδεχτεί ότι τα πράγματα πλέον είναι πολύ χειρότερα από το 2014, τότε θα πρέπει κάποιος να ευθύνεται για αυτό. Συνεπώς η λογική "ε δεν έγινε και τίποτα" απενοχοποιεί πρωτίστως τον ίδιο. Αυτή η αντίδραση είναι το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού ανευθυνότητας και εγωισμού. Και πάνω από όλα καταδεικνύει πόσο πολύ μπορεί να εθελοτυφλεί κάποιος όταν το θέλει αρκετά (είναι αυτό που λέει ο λαός "τον φτύνουν και νομίζει ότι βρέχει"). Το μεγαλύτερο πρό

Τελικά Τι Κερδίσαμε;

Πλέον, μετά τα τρανταχτά χαστούκια που δέχτηκε ο ελληνικός λαός από την σκληρή πραγματικότητα, κανένας δεν συζητάει για διαγραφή του "απεχθούς και επονείδιστου" χρέους. Ο νέος εθνικός στόχος είναι η αναδιάρθρωση / ελάφρυνση χρέους, δηλαδή ένας συνδυασμός μείωσης επιτοκίων και επέκτασης χρόνου αποπληρωμής, ώστε να γίνει το χρέος βιώσιμο. Τελικά όμως τι κερδίσαμε μετά από όλη αυτήν την διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω, που κατέληξε σε πανωλεθρία, όπως προειδοποιούσα; [Ρωτάω τι κερδίσαμε, διότι αυτά που χάσαμε (capital controls, δεκάδες χαμένα δις, κτλ) είναι γνωστά] Κερδίσαμε μια υπόσχεση πως αργότερα - αν χρειαστεί - θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτήν την υπόσχεση όμως την είχαμε ήδη από το 2012. Μήπως λοιπόν κερδίσαμε μόνο την μείωση των επιτοκίων του χρέους, ή μήπως και αυτήν την είχαμε ήδη; Η μείωση των επιτοκίων του χρέους γινόταν ήδη σταδιακά, μέσω του "επάρατου" Μνημονίου. Τα χρήματα που δανειζόμασταν προ κρίσης ήταν με υψηλό επιτόκιο (έως και 5%). Η

Η Πρακτική Αξία της Εμπιστοσύνης

Όποιος βλέπει την τηλεοπτική σειρά Game Of Thrones (Το Παιχνίδι του Στέμματος ελληνιστί), γνωρίζει πολύ καλά το ρητό της οικογένειας Λάννιστερ: "Οι Λάννιστερ πάντοτε πληρώνουν τα χρέη τους". Για ποιον λόγο κάποιος ισχυρός επιλέγει να πληρώσει ένα χρέος που μπορεί να αποφύγει, αντί να πει δεν πουλάω δεν χρωστά δεν πληρώνω; Επειδή απλούστατα αυτό που κερδίζει πληρώνοντας το χρέος είναι μεγαλύτερο από τα χρήματα που χάνει. Το να είναι ο λόγος ενός ανθρώπου συμβόλαιο, έχει πολλά οφέλη για εκείνον, πρωτίστως οικονομικά. Για παράδειγμα θα του ζητήσουν πολύ λιγότερες εγγυήσεις - ίσως και καθόλου - για κάποια συναλλαγή εάν τον θεωρούν αξιόπιστο. Θα δεχτούν να του πουλήσουν με πίστωση εάν τον θεωρούν αξιόπιστο. Αντιθέτως, δεν θα δεχθεί συμφωνία το κουαρτέτο (τρόικα + 1) με την Ελληνική κυβέρνηση - την οποία θεωρεί αναξιόπιστη - χωρίς προληπτικά μέτρα. Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά, η αναξιοπιστία μας έχει κόστος. Για να είμαστε ειλικρινής τα προληπτικά μέτρα ύψους 3,5 δις δεν οφείλονται

Άν Έχεις Τύχη Διάβαινε

Εικόνα
Πόσοι γνωρίζουν ότι η τιμή του πετρελαίου για το 2015 ήταν μειωμένη πάνω από 50% σε σχέση με τα προηγούμενα έτη; Η τιμή του πετρελαίου ανέβαινε αργά και σταθερά, ώσπου σχεδόν άγγιξε τα 110 δολάρια ανά βαρέλι. Στα τέλη του 2014 αρχίζει να πέφτει, ώσπου τον Ιανουάριο του 2015 φτάνει τα 50 δολάρια ανά βαρέλι. Η πτωτική τάση συνεχίζεται όλο το 2015, ώσπου η τιμή του πετρελαίου στις 31/12/2015 φτάνει να είναι κάτω από τα 35 δολάρια το βαρέλι! Ένα το κρατούμενο... Συνολικά μέσα στην τελευταία εξαετία (2010-2015), δηλαδή από την χρεοκοπία και μετά, έχουμε πληρώσει 90 δισεκατομμύρια ευρώ για εισαγωγές πετρελαιοειδών. Άρα έχουμε έναν μέσο όρο κόστους 15 δις ευρώ ανά έτος για πετρέλαιο. Εάν για ένα έτος το κόστος του πετρελαίου πέσει στο μισό, αυτό σημαίνει ότι το κράτος αυτομάτως γλυτώνει 7,5 δις ευρώ από τον προϋπολογισμό του (τα έσοδα από τον ΕΝΦΙΑ για το 2014 ήταν 2,6 δις ευρώ)! Δεύτερο κρατούμενο... Το συμπέρασμα: Υπό κανονικές συνθήκες, εάν δεν είχε έρθει η λαίλαπα του Σύριζα, η

Έλληνες vs Μαθηματικά

Ο ΕΝΦΙΑ θεωρείται τόσο σημαντικός φόρος για τον Ελληνικό λαό, που ήταν ίσως ο πιο βασικός λόγος που έπεσε η προηγούμενη κυβέρνηση. Η κατοικία είναι κάτι ιερό για τον Έλληνα και δεν δέχεται να πληρώνει φόρο για αυτήν. Είναι όμως λογική στάση αυτή; Τι εννοώ: Από την στιγμή που το κράτος χρειάζεται χρήματα, και κακώς δεν θέλει - για τους δικούς του λόγους - να τα βρει από περικοπές σπαταλών, τότε αναγκαστικά θα τα βρει από αύξηση φορολογίας. Και το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: είναι καλύτερα να βάλει φόρο στα ακίνητα, ή π.χ. να αυξήσει τον ΦΠΑ; Η αύξηση του ΦΠΑ είναι ασφαλώς πιο άδικος φόρος, αφού τους επηρεάζει όλους. Αντιθέτως, ο ΕΝΦΙΑ αφορά μόνο αυτούς που έχουν ακίνητη περιουσία. Είναι πιο κοινωνικά δίκαιο να πληρώσει φόρο ακόμα και εκείνος που μένει στο ενοίκιο επειδή δεν έχει δικό του σπίτι, ή να μοιραστούν το βάρος όσοι έχουν ακίνητα (και μάλιστα αναλογικά με το πόσα ακίνητα έχει ο καθένας); Το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ως λαός δεν μας ενδιαφέρει - ασχέτως τι λέμε

Το Χαμένο Ηθικό Πλεονέκτημα

Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, οποιαδήποτε μέσα. Οι άνθρωποι αυτοί αποφάσισαν να εξωθήσουν την Ελλάδα στα όρια της χρεοκοπίας, ώστε να πετύχουν τους σκοπούς τους. Δηλαδή αποφάσισαν να φτάσουν την οικονομία της χώρας στο σημείο μηδέν, ώστε εκβιαστικά να επιβάλλουν τα σχέδιά τους. Μήπως πάει το μυαλό σας στους διαλόγους Τόμσεν-Βεκουλέσκου που διέρρευσαν στα Wikileaks; Κακώς πάει μόνο εκεί, διότι αυτή ήταν και η στρατηγική του Σύριζα που κλήθηκε να υλοποιήσει ο Βαρουφάκης το 2015. Να θυμίσω ότι τον Ιανουάριο του 2015 εκλέχθηκε ο Σύριζα από τον Ελληνικό λαό με την λογική να πάμε να εκβιάσουμε τους Ευρωπαίους. Ο λογική του διαχειριστή του εκβιασμού (του Βαρουφάκη) ήταν ότι φτάνουμε την οικονομία μας στο σημείο μηδέν (χρησιμοποιώντας μέχρι και τα αποθεματικά ακόμα και των πρεσβειών) ώστε να μην έχουμε χρήματα να πληρώσουμε την επόμενη δόση. Τότε θα υπέκυπταν οι Ευρωπαίοι στον εκβιασμό μας αποδεχόμενοι τα δικά μας μέτρα, διότι αν χρεοκοπούσαμε ναι με

Ο Κρυφός Κίνδυνος του Υπέρμετρου Αντιφασισμού

Σε αυτόν τον σκληρό κόσμο που ζούμε, όπου ακόμα και η υπερβολική αγάπη μπορεί να αποβεί καταστροφική, οφείλουμε να φροντίζουμε να έχουμε μέτρο σε ότι και αν κάνουμε. Κάποιοι συμπολίτες μας, έχοντας χάσει την αίσθηση του μέτρου, ισχυρίζονται ότι οι φασίστες δεν δικαιούνται να μιλάνε. Εάν βλέπαμε τα πράγματα επιφανειακά, με την λογική "καλό - κακό" και "άσπρο - μαύρο", άνετα θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε. Τι καλύτερο από το να μην έχουν λόγο σε μια κοινωνία οι φασίστες; Εάν όμως το κάναμε αυτό, τότε θα διατρέχαμε έναν τεράστιο κίνδυνο, κίνδυνο πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που πάμε να αποφύγουμε. Διότι ποιος θα ορίσει ποιοι είναι οι φασίστες; Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να φιμώνεται ο οποιοσδήποτε, απλώς αποκαλώντας τον φασίστα, ασχέτως εάν είναι ή όχι. Η Δημοκρατία μας, πολύ πιο σοφά σχεδιασμένη από όσο αντιλαμβάνονται κάποιοι, έχει αποφύγει αυτήν την επικίνδυνη παγίδα, δίνοντας ανεξαιρέτως σε όλους το δικαίωμα του λόγου. Ασφαλώς υπάρχει και το ηθικό πλεονέκτημα (εμεί

Η Πρακτική Αναγκαιότητα της Ηθικής

Ακούμε - σπανίως πια - την λέξη Ηθική και νομίζουμε ότι είναι μια θεωρητική πολυτέλεια. "Έλα μωρέ" θα σου πει ο νεοελληνάρας, καλές αυτές οι θεωρητικές ηθικολογίες αλλά έχουμε και σημαντικότερα προβλήματα. Είναι λογικό, σε μια εποχή που έχει κυριαρχήσει ο υλισμός και όλα μετριούνται σε ευρώ - ή δραχμές - οτιδήποτε πνευματικό θεωρείται από τον κόσμο κάτι σαν διακοσμητικό του σαλονιού (δηλαδή δεν χάλασε και τίποτα αν λείπει). Και όμως, υπάρχει μια πολύ πρακτική ανάγκη για ηθική. Και αυτό διότι ακόμα και η οικονομία - όπως και τα περισσότερα πράγματα - έχει άμεσες επιπτώσεις από το ηθικό επίπεδο μιας κοινωνίας. Εάν π.χ. υπήρχε περισσότερη ηθική τότε θα υπήρχε λιγότερη διαφθορά και νομίζω όλοι γνωρίζουν τι συνέπειες έχει η διαφθορά σε μια οικονομία. Αλλά πέραν αυτού του πολύ προφανούς παραδείγματος της οικονομίας, υπάρχουν και άλλες έμμεσες συνέπειες έλλειψης ηθικής στην καθημερινότητά μας. Ακόμα και η κοινωνική συνοχή, η κοινωνική αλληλεγγύη, και πολλές άλλες έννοιες είναι άρ

Η Απόλυτη Ελευθερία

Διαπιστώνω καθημερινώς ότι η έννοια της ελευθερίας είναι παρεξηγημένη από την πλειοψηφία του κόσμου. Ο πολύς κόσμος, ιδίως η νεολαία, αντιλαμβάνονται την απόλυτη ελευθερία ως την δυνατότητα να κάνεις ότι θέλεις χωρίς κανέναν περιορισμό. Το ίδιο ισχύει και για την ελευθερία τόσο σε ατομικό επίπεδο (π.χ. ο άνθρωπος μέσα σε μια ομάδα) όσο και συλλογικό επίπεδο (π.χ. μια χώρα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Ασφαλώς και απόλυτη ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει. Ο λόγος είναι απλός: γινόμενος μέρος μιας ομάδας, μικρής ή μεγάλης, αναγκαστικά εγκαταλείπεις κάποιες ελευθερίες σου. Για παράδειγμα ο πρωτόγονος άνθρωπος έπρεπε να σχηματίσει μικρές κοινωνίες για λόγους καθαρά πρακτικούς, συγκεκριμένα για λόγους επιβίωσης. Εντασσόμενος σε μια ομάδα ο άνθρωπος αναλάμβανε κάποιες υποχρεώσεις και συνεπώς εγκατέλειπε κάποιες από τις ελευθερίες του. Π.χ. Αν η ομάδα αποφάσιζε ότι πρέπει να φυλάνε εναλλάξ σκοπιές το βράδυ, τα μέλη της αποκτούσαν αυτομάτως την υποχρέωση να φυλάνε σκοπιά όταν ήταν η σειρά του

Η Προσέγγιση Είναι Που Κάνει Την Διαφορά

Αν κάτσεις να το σκεφτείς, είναι αστείο πώς άνθρωποι με τον ίδιο ακριβώς στόχο ακολουθούν τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις. Πάρτε ως παράδειγμα τα εργασιακά. Όλοι μας θέλουμε τα ίδια πράγματα, δηλαδή να μην υπάρχει ανεργία, να δίνονται αξιοπρεπείς μισθοί, να γίνονται σεβαστά τα εργασιακά δικαιώματα, κλπ. Όμως υπάρχουν τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις για τον τρόπο να τα αποκτήσουμε όλα αυτά. Για παράδειγμα έχω δύο φίλους, τον Νίκο και τον Γιώργο, που είναι νέα παιδιά, μορφωμένα, έξυπνα και ηθικά. Τα παιδιά αυτά πιστεύουν ότι το κράτος μπορεί να επιβάλει τους εργασιακούς στόχους που περιέγραψα παραπάνω. Καλώς ή κακώς όμως, ένα από τα πράγματα που μας διδάσκει συνεχώς αυτή η ζωή, είναι πως συνήθως η πράξη είναι πολύ διαφορετική από την θεωρία. Επιπλέον, δεν πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, αλλά να προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε τους κανόνες λειτουργίας που διέπουν το κάθε πράγμα. Το να πεις "το κράτος να το επιβάλει το Χ" είναι η

Σύριζα και Οικουμενική - Το Σκουλίκι και το Μήλο

Με ρωτούν κάποιοι φίλοι πώς πιστεύω ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα με την κυβέρνηση. Δεν γνωρίζω τι θα γίνει, αλλά γνωρίζω τι πρέπει να γίνει, και αυτό είναι η μη συμμετοχή του Σύριζα σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα (οικουμενική κυβέρνηση ή κυβέρνηση συνεργασίας). Ο λόγος που το λέω είναι καθαρά πρακτικός και εξηγούμαι. Έστω ότι έχουμε μια οικουμενική κυβέρνηση με την συμμετοχή του Σύριζα. Η κατάσταση είναι πλέον τόσο άσχημη (μετά την παλαβή πορεία της χώρας το 2015), που δεν γίνεται να αποφευχθούν μέτρα δυσάρεστα για τον λαό. Οι βουλευτές του Σύριζα, από την στιγμή που δεν θα έχουν μόνοι τους την εξουσία, υπάρχει περίπτωση να ψηφίσουν δύσκολα μέτρα; Ακόμα και τώρα που έχουν την εξουσία στα χέρια τους, πηδάνε ένας ένας από το πλοίο. Με άλλη κυβέρνηση θα φεύγουν σωρηδόν, προκαλώντας ταυτοχρόνως μεγάλη αστάθεια. Συνεπώς, καλύτερα να μην τους έχεις μαζί εξ αρχής... Το πλεονέκτημα του να έχεις ένα κόμμα στην συγκυβέρνηση είναι ότι δεν θα μπορεί να σου επιτίθεται ως αντιπολίτευση, και αυ

Είναι η Ιδεολογία Ανόητε

Ξέρετε ποιο είναι το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης του Σύριζα, που τους κάνει να καταστρέφουν ότι αγγίζουν; Είναι η κομμουνιστική ιδεολογία τους. Κλασικό παράδειγμα οι τηλεοπτικές άδειες, των αριθμό των οποίων θέλουν να ορίζουν οι ίδιοι, με αυθαίρετο τρόπο. Σε μια οποιαδήποτε πολιτισμένη - φιλελεύθερη χώρα του Δυτικού κόσμου, τις τηλεοπτικές άδειες (όπως τα περισσότερα πράγματα) τα ρυθμίζει η ίδια η αγορά. Δηλαδή το κράτος θέτει τις προϋποθέσεις για έκδοση αδείας, και όποιος τις πληροί μπορεί να αγοράσει μια άδεια. Μάλιστα με τα ψηφιακά κανάλια πλέον πρακτικώς δεν υπάρχει περιορισμός στον αριθμό των καναλιών που μπορούμε να έχουμε. Άλλωστε δεν έχει και λογική να αρνηθείς να δώσεις άδεια σε κάποιον που θα σε πληρώσει για αυτήν, εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις. Αντιθέτως, στην Ελλάδα του Σύριζα το κράτος αποφασίζει να ορίσει το ίδιο τον αριθμό των αδειών. Κλασική περίπτωση κομμουνιστικής ιδεολογίας, όπου για όλα αποφασίζει το κράτος και όχι η αγορά. Τα προβλήματα λοιπόν του Σύριζα πηγ

Η Ανταποδοτικότητα των Ασφαλιστικών Εισφορών

Ακούω όλη την ώρα για την περίφημη "ανταποδοτικότητα των ασφαλιστικών εισφορών" και πόσο άδικο είναι να μειώνεις τις συντάξεις, διότι οι άνθρωποι αυτά τα χρήματα τα έχουν ήδη πληρώσει στο κράτος. Δεν είμαι υπέρ των μειώσεων στις συντάξεις, αλλά δεν είμαι ούτε υπέρ στο να λέγονται πράγματα που δεν ισχύουν. Ένας μέσος συνταξιούχος έχει δουλέψει (και άρα έχει πληρώσει εισφορές για την σύνταξή του) το πολύ 40 χρόνια στην ζωή του. Αυτό χωρίς να υπολογίζουμε τις πρόωρες συντάξεις και τις εξωφρενικές - αλλά ουκ ολίγες - περιπτώσεις όπου κάποιος συνταξιοδοτείται στα 45-50-55 όπου δεν υπάρχει περίπτωση να έχει εργαστεί πάνω από 30 χρόνια. Από την άλλη, έστω ότι ο μέσος άνθρωπος εισπράττει σύνταξη - μόνο - για 20 χρόνια. Για μια σύνταξη των 2.000 (παρόλο που υπάρχουν και ακόμα υψηλότερες) αυτό σημαίνει ότι θα εισπράξει συνολικά από το ασφαλιστικό του ταμείο 480.000. Για να δικαιολογηθεί το ποσό αυτό από τις κρατήσεις του, θεωρώντας ότι εργάστηκε 40 χρόνια, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπε

Βία και Κοινωνικοί Αγώνες

Όλοι μας έχουμε στον ευρύτερο κύκλο μας ανθρώπους που, παρασυρμένοι από συναισθήματα οργής και στρεβλές ιδεολογίες, υποστηρίζουν ανοιχτά την βία όταν πρόκειται για κοινωνικούς αγώνες. Για κάποιον που βλέπει τα πράγματα επιφανειακά, η βία μπορεί να φαντάζει ως αποδεκτή επιλογή, όμως υπάρχουν μερικά πολύ σοβαρά προβλήματα με αυτές τις λογικές. Έστω ότι γίνεται ένα θαύμα και κυβερνάει την χώρα ο ιδανικός ηγέτης, π.χ. ένας δεύτερος Ιωάννης Καποδίστριας (τον πρώτο τον δολοφόνησαν Έλληνες λόγω συμφερόντων). Για να κάνει αυτά που πρέπει να γίνουν στην χώρα, μοιραία θα πρέπει να πλήξει κάποια συμφέροντα, και άρα κάποιοι θα δυσαρεστηθούν. Αυτές οι κοινωνικές ομάδες θεωρούν ότι μπορούν να αντιδρούν με βία επειδή θεωρούν ότι αδικούνται. Εσείς τι πιστεύετε, οι κοινωνικοί τους αγώνες δικαιολογούν την βία; Η λέξη κλειδί όμως στην παραπάνω πρόταση είναι το "ΘΕΩΡΟΥΝ" ότι αδικούνται. Έστω λοιπόν ότι η βία δικαιολογεί τους δίκαιους κοινωνικούς αγώνες. Ποιος είναι εκείνος που θα κρίνει και θ

Κάποιοι Μας Οφείλουν Μια Συγνώμη

Τώρα που το 2015 έκλεισε, νομίζω είναι ασφαλές να πει κάποιος ότι ήταν μια πολύ κακή χρονιά. Στην Ελλάδα έγιναν πρωτόγνωρα πράγματα, όπως οι κλειστές τράπεζες, όμως όλα αυτά δεν ήταν και μεγάλη έκπληξη για κάποιους από εμάς που είχαμε επισημάνει από νωρίς τους κινδύνους ενδεχόμενης εκλογής του Σύριζα. Νομίζω όμως, ότι σε όλους εμάς κάποιοι χρωστάνε μια συγνώμη. Ποιοι; Ασφαλώς δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς του Σύριζα, καθώς πρόκειται για ένα τσίρκο παλαβομάρας, ιδεοληψίας, ανικανότητας και διαφθοράς. Αναφέρομαι σε εκείνους τους απλούς ανθρώπους που μας αποκαλούσαν τρομολάγνους και υπερβολικούς όταν επισημάναμε τους κινδύνους. Σε εκείνους που μας κατηγορούσαν ως προδότες μερκελιστές επειδή λέγαμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το Μνημόνιο. Σε εκείνους που μας χλεύαζαν όταν λέγαμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψουν οι Ευρωπαίοι σε εκβιασμό. Σε εκείνους που μας βάφτιζαν αντιδημοκράτες όταν λέγαμε ότι το αντισυνταγματικό δημοψήφισμα δεν έπρεπε να γίνει. Σε εκείνους που μας χαρακ

Μετατρέποντας το Ατύχημα σε Ευτύχημα

Είναι αναπόφευκτο κάποιες φορές στην ζωή να μας τυχαίνουν και δυσάρεστα πράγματα. Όταν όμως μας συμβεί κάτι που το χαρακτηρίζουμε κακό, δεν είναι απαραιτήτως κακό. Αυτό που θα καθορίσει αν κάτι είναι κακό ή όχι, είναι το μέλλον. Δηλαδή αν π.χ. το τωρινό πάθημα μας κάνει πιο προσεκτικούς, με αποτέλεσμα να αποφύγουμε στο μέλλον κάτι ακόμα χειρότερο που θα παθαίναμε, τότε κάλλιστα αυτό που μας έτυχε τώρα μπορεί να αποδειχτεί σωτήριο. Επειδή ίσως μπέρδεψα κάποιους να δώσω ένα παράδειγμα: Περνάς γενικώς τον δρόμο χωρίς να προσέχεις, μέχρι που πέφτει πάνω σου ένα αυτοκίνητο και σε στέλνει στο νοσοκομείο. Εάν όμως λίγο καιρό πριν είχε πέσει πάνω σου ένα ποδήλατο και σε είχε χτυπήσει (κάτι που τότε θα θεωρούσες ατύχημα), θα ήσουν πιο προσεκτικός και ενδεχομένως να μην σε είχε χτυπήσει το αυτοκίνητο (αρά τελικά το ποδήλατο θα ήταν ευτύχημα). Οι μελλοντικές μας πράξεις είναι που θα καθορίσουν αν τελικά ένα συγκεκριμένο συμβάν μας έκανε καλό ή κακό, στο γενικό σύνολο της πορείας της ζωής μας.

Το Μη Χείρον Βέλτιστον

Πολλές φορές στην ζωή τυχαίνει να φτάνουμε σε ένα σταυροδρόμι, όπου πρέπει να κάνουμε μια δύσκολη επιλογή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε τότε είναι να επιλέξουμε το καλύτερο. Επειδή αρκετές φορές καμμία από τις δυνατές επιλογές δεν είναι ευχάριστη, επιλέγουμε πάντοτε την λιγότερο δυσάρεστη. Μπορεί κάποιος να πει ότι θα πρέπει να εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους καταλήξαμε να έχουμε μόνο δυσάρεστες επιλογές, και θα έχει και δίκιο, όμως αυτό που επείγει είναι η απόφαση. Όχι ότι η αυτοκριτική δεν είναι σημαντική, αλλά μπορεί να γίνει αφού παρθεί η απόφαση. Ένας μορφωμένος άνθρωπος έχει υποχρέωση να είναι πρακτικός, διότι αυτό απαιτεί η ζωή. Αντιθέτως, ένας άνθρωπος χαμηλού επιπέδου συγχέει την πραγματικότητα με την επιθυμία. Μπορεί να αρνηθεί όλες τις πιθανές επιλογές που έχει μπροστά του, είτε βλαστημώντας εκείνους που θεωρεί ως φταίχτες, είτε αρχίζοντας τα μεγάλα λόγια - συνήθως συγκινητικές αοριστολογίες -, πράγματα που όμως σε τίποτα δεν τον βοηθούν πρακτικώς. Ασφαλώς το συναίσ

Η Δεύτερη Ήττα του Τσίπρα

Σε πολύ πρόσφατο άρθρο μου με τίτλο " Η Πρώτη Ήττα του Τσίπρα " είχα επισημάνει την αρχή του τέλους του Σύριζα. Τώρα λοιπόν ήρθε το δεύτερο μέρος από το ψυχολογικό θρίλερ με τίτλο "Εκλογές Νέας Δημοκρατίας" που κάνει τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του να αρχίσει να τρέμει. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη έναντι του Βαγγέλα έχει τις εξής συνέπειες για τον Τσίπρα: Ο Τσίπρας δεν θα έχει ως "αντίπαλο" τον συναινετικό Μεϊμαράκη, όπως υπολόγιζε. Αντιθέτως, θα έχει μια μαχητική αξιωματική αντιπολίτευση που θα τον πολεμήσει σκληρά. Ο απόλυτα μισητός στην Αριστερά, ο μαχητικός δεξιός Άδωνις Γεωργιάδης, θα έχει κεντρικό ρόλο στην νέα ΝΔ. Θα συνεχίσει λοιπόν το ιδεολογικό σφυροκόπημα του Σύριζα από αναβαθμισμένη θέση. Η ΝΔ αποκτάει έναν σαφή δεξιό φιλελεύθερο προσανατολισμό στα θέματα της οικονομίας. Ο Σύριζα θα είχε πλεονέκτημα έναντι μιας αριστερίζουσας ΝΔ του Μεϊμαράκη, όπως θα την ήθελε ο Κωστάκης Καραμανλής. Πώς όμως θα νικήσει σε εκλογές ένα φιλελεύθερο κό

Έλληνες Εξωτερικού vs Εσωτερικού

Η διαδικασία του πρώτου γύρου για την εκλογή προέδρου της ΝΔ είχε κάποια ενδιαφέροντα σημεία. Ένα από αυτά, που πέρασε εντελώς απαρατήρητο (κάτι που πλέον δεν με εκπλήσσει στην ελληνική κοινωνία), ήταν τα αποτελέσματα της κάλπης που στήθηκε στο Λονδίνο. Οι πρώτοι σε ψήφους ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης, ενώ οι Μεϊμαράκης και Τζιτζικώστας είχαν πολύ χαμηλά ποσοστά. Να θυμίσω ότι εδώ στην Ελλάδα πρώτος βγήκε ο Μεϊμαράκης (aka Βαγγέλας) με διαφορά. Πώς εξηγείται αυτή η στατιστική ανωμαλία; Οι Μητσοτάκης και Γεωργιάδης ήταν από τους ελάχιστους υπουργούς της κυβέρνησης Σαμαρά που έκαναν μεταρρυθμίσεις. Όχι διότι έπρεπε, όχι με το μαχαίρι της Τρόικα στον λαιμό, αλλά επειδή πίστευαν σε αυτές και ήθελαν να τις προχωρήσουν. Αυτό αποδεικνύει την τεράστια διαφορά νοοτροπίας των Ελλήνων του εξωτερικού σε σχέση με εμάς. Δεν έκανες μεταρρυθμίσεις; Δεν σε ψηφίζω. Έκανες μεταρρυθμίσεις; Σε ψηφίζω. Οι άνθρωποι σκέφτηκαν πρακτικά και έκριναν τους υποψηφίους βάσει των πεπραγμένων

Ποιος Ορίζει τον Κατώτατο Μισθό

Ποιος ορίζει τον κατώτατο μισθό στην χώρα μας; Οι νόμοι του κράτους θα βιαστεί να απαντήσει κάποιος. Τυπικά ναι, θα συμφωνήσω, ουσιαστικά όμως; Για να δεχτούμε ότι ο νόμος καθορίζει στην πράξη τον κατώτατο μισθό θα πρέπει τουλάχιστον να μπορεί - και να θέλει - το κράτος να ελέγξει τους εργοδότες. Όμως γνωρίζουμε ότι όλες οι μικρές επιχειρήσεις μπορούν, κάτω από το τραπέζι, να παρακάμψουν τους νόμους του κράτους. Διότι η μεγάλη εταιρεία αναγκαστικά θα τηρήσει τους νόμους, τον μαγαζάτορα με 2 υπαλλήλους ποιος και πώς θα τον ελέγξει; Έστω όμως ότι το ελληνικό κράτος μπορούσε στην πράξη να επιβάλει κατώτατο μισθό. Πόσο πολύ θα προστάτευε αυτό το δίχτυ ασφαλείας τον κόσμο; Ασφαλώς πρέπει να υπάρχει ορισμένος κατώτατος μισθός, αυτό δεν συζητιέται καν, αλλά τι νόημα θα είχε να έπαιρναν ξαφνικά όλοι οι Έλληνες εργαζόμενοι (τουλάχιστον όσοι δεν είναι άνεργοι) τον βασικό μισθό; Θα μπορούσε να προχωρήσει για πολύ έτσι η κοινωνία; Ασφαλώς όχι. Το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Γιατί δεν παίρνου