Αλέξανδρος Αγγελής

Τους τελευταίους μήνες έχουν καταρρεύσει πολλές βλακώδεις ιδέες που καλλιεργούνταν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα καλά της "πρώτης φοράς Αριστερά". Μια από τις ιδέες όμως που επιβίωσαν στο μυαλό αρκετών ανθρώπων είναι ο μύθος της δραχμής, ότι δηλαδή αν επιστρέφαμε στην δραχμή κάποια από τα πρόβληματά μας, με μαγικό τρόπο, θα έβρισκαν λύση. Τι αξία θα είχε όμως ένα εθνικό νόμισμα υπό αυτές τις συνθήκες; Εγώ υποστηρίζω ότι θα ήταν κάτι σαν παλιόχαρτο, κάποιοι όμως δεν το δέχονται και μάλιστα υποστηρίζουν ότι δεν θα χρειαζόταν καν υποτίμηση. Ασχέτως του τι λέει ο καθένας εκ του ασφαλούς, το τι πιστεύει βαθιά μέσα του φαίνεται από τις πράξεις του. Όταν λοιπόν μόνο με τον φόβο της μετατροπής των χρημάτων του σε δραχμές (όταν ο Τσίπρας ανήγγειλε το Δημοψήφισμα), ο κόσμος έτρεξε στις τράπεζες να σώσει ότι ευρώ μπορούσε με τόσο μαζικό τρόπο, που οι τράπεζες αναγκάστηκαν να κλείσουν. Συνεπώς αυτό που πιστεύει πραγματικά ο κόσμος είναι ότι το ευρώ έχει

Ο Σύριζα με τον Τσίπρα είχαν μέσα στο 2015 τρείς συνεχόμενες νίκες, τις εκλογές του Ιανουαρίου, το δημοψήφισμα και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Στις 20 Δεκεμβρίου όμως, πριν κλείσει καν ένα έτος ως κυβέρνηση, ο Σύριζα είχε την πρώτη του μεγάλη εγχώρια ήττα (λέω "εγχώρια" διότι υπήρξε και η ήττα του 3ου Μνημονίου), με τις εκλογές της Νέας Δημοκρατίας. Και αν τελικά εκλεγεί αρχηγός της ΝΔ ο μεταρρυθμιστής Κυριάκος Μητσοτάκης, τότε η ήττα του Σύριζα θα είναι διπλή. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω λοιπόν για ποιον λόγο θεωρώ ότι η μεγάλη συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ είναι η πρώτη μεγάλη ήττα του Τσίπρα και του Σύριζα. Καλώς ή κακώς ο βασικός αντίπαλος του Σύριζα είναι η ΝΔ, με την έννοια πώς υπό τις παρούσες συνθήκες ένας εκ των δύο θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Εκεί λοιπόν που κάποιοι είχαν την ΝΔ τελειωμένη και ανίκανη να αποτελέσει σοβαρή εναλλακτική, ξαφνικά ξαναμπαίνει μέσα στο παιχνίδι. Τον Τσίπρα θα τον συνέφερε μια διαλυμένη αξιωματική αντιπολίτευση, διότι πα

Είναι η πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία που ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο Σύριζα, καταλαμβάνει την εξουσία. Κι όμως, ενώ κάποιος λογικά περίμενε από τον Σύριζα να ασκήσει αριστερή πολιτική, αυτό δεν συμβαίνει. Πώς εξηγείται όμως η αντίφαση αυτή; Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι απλώς ο Σύριζα δεν είναι αριστερό κόμμα. Ότι δηλαδή παρίστανε το αριστερό κόμμα ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν. Αυτή η θεωρία έχει ένα μεγάλο κενό: δηλαδή θεωρεί κάποιος ότι αν υπήρχαν χρήματα σε αφθονία, ο Σύριζα θα ακολουθούσε την ίδια πολιτική; Ασφαλώς όχι. Εάν υπήρχαν χρήματα δεν θα έκανε ιδιωτικοποιήσεις, θα διόριζε κόσμο στο Δημόσιο, και θα μοίραζε αυξήσεις και επιδόματα. Ακριβώς ότι έκανε και το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ (και το Πασοκ Light, η ΝΔ δηλαδή) όταν υπήρχαν άφθονα - δανεικά - χρήματα. Εγώ λοιπόν έχω μια πολύ πιο πειστική και απλή εξήγηση που εξηγεί πλήρως αυτό το φαινόμενο, την απόκλιση δηλαδή θεωρίας και πράξης του Σύριζα: η Αριστερή πολιτική για να ασκηθεί χρειάζεται χρήμα! Όταν δεν

Ανάμεσα στα πολλά θλιβερά περιστατικά που συμβαίνουν σχετικά με την Λαθρομετανάστευση το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα, ήταν και ο τραγικός θάνατος του νεαρού Μαροκινού από ηλεκτροφόρο φράκτη. Μια εύλογη απορία είναι όμως το πώς βρέθηκε ένας Μαροκινός λαθρομετανάστης στην Ελλάδα. Παραθέτω έναν χάρτη της Μεσογείου όπου φαίνεται ξεκάθαρα το Μαρόκο ακριβώς απέναντι από την Ισπανία! Δηλαδή οι Μαροκινοί προτιμούν να κάνουν ολόκληρο τον κύκλο της Μεσογείου για να μπουν στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας, αντί να περάσουν απέναντι στην Ισπανία!!! Αναρωτιέστε γιατί; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι προφανής: Η κυβέρνηση του Σύριζα, κλείνοντας τα κέντρα κράτησης και δίνοντας εξάμηνη άδεια παραμονής σε οποιονδήποτε, κατέστησε την Ελλάδα πόλο έλξης. Σκέφτεται ο λαθρομετανάστης "αν μπω στην Ελλάδα αργά ή γρήγορα θα πάω και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη". Κάτι σαν τα ελληνικά πανεπιστήμια ένα πράγμα: αν καταφέρεις να μπεις, αργά ή γρήγορα θα βγεις. Και ασφαλώς το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να

Έχεις έναν άνθρωπο φτωχό που δεν έχει να φάει. Τι είναι καλύτερο, να του δώσεις ένα ψάρι για να φάει ή να τον μάθεις να ψαρεύει; Ασφαλώς θα του μάθεις να ψαρεύει, διότι αυτό είναι κάτι μόνιμο που έχει μακροπρόθεσμα οφέλη. Κάπως έτσι είναι και η κοινωνική πολιτική: υπάρχει η χαζή κοινωνική πολιτική (π.χ. δίνω ένα επίδομα) και η έξυπνη κοινωνική πολιτική (π.χ. δημιουργώ θέσεις εργασίας). Το να μοιράζεις επιδόματα είναι η χαζή, η δήθεν, η επιφανειακή κοινωνική πολιτική διότι το επίδομα είναι κάτι προσωρινό που πρέπει κάθε φορά το κράτος να το πληρώνει. Υπάρχει όμως και η έξυπνη κοινωνική πολιτική, ή αλλιώς επένδυση. Δηλαδή ως κράτος πιάνω κάποια χρήματα στα χέρια μου. Αντί να αρχίζω να τα σκορπάω - για να εξαγοράσω ψηφοφόρους - μπορώ να τα επενδύσω, ώστε το ποσό αυτό να μου φέρει μόνιμα οικονομικά αποτελέσματα που τελικώς θα ωφελήσουν τον κόσμο. Το ποσό αυτό θα το δώσει το κράτος ΜΟΝΟ μια φορά και αυτό συνεχώς θα φέρνει κέρδος, σε αντίθεση με το επίδομα. Αυτό ακριβώς είναι το βασικό με

Στην δεινή οικονομική θέση που βρίσκεται η Ελλάδα υπάρχουν μόνο δύο τρόποι να μαζεύει χρήματα το κράτος. Μέσω φόρων ή μέσω μείωσης δαπανών. Κανένας από τους δύο τρόπους δεν είναι ευχάριστος. Όμως με τους φόρους όχι μόνο δεν θα ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας, αλλά θα χάνονται και οι υπάρχουσες, καθώς ακόμα και οι εταιρείες που είναι τώρα στην Ελλάδα θα μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό. Άρα αναγκαστικά θα πρέπει να προχωρήσουμε με την μείωση των δαπανών του κράτους. Έτσι, όσο ανεβαίνει η οικονομία θα μπορούμε σταδιακά να επαναφέρουμε κάποιες δαπάνες. Κατά συνέπεια - και για πολλούς άλλους λόγους - αυτό που χρειάζεται από μια κυβέρνηση είναι να εφαρμόσει φιλελεύθερη οικονομική πολιτική και όχι κρατικίστικη. Οι παράλογα υψηλοί φόροι στις επιχειρήσεις θα πρέπει να μειωθούν και οι απαράδεκτες προκαταβολές φόρου θα πρέπει να καταργηθούν. Το αναποτελεσματικό κράτος θα πρέπει να γίνει όσο μικρότερο γίνεται με σκοπό ο πολίτης και ο επιχειρηματίας να χρειάζεται να έρχονται σε επαφή με το

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δύο άνθρωποι που έχουν από ένα σπίτι. Τα δύο σπίτια είναι κατεστραμμένα (μη-κατοικήσιμα). Έρχεται λοιπόν κάποιος και τους προτείνει την εξής συμφωνία: Να μείνει δωρεάν για 10 χρόνια στο σπίτι και παράλληλα να το φτιάχνει (αντί ενοικίου). Ο ένας ιδιοκτήτης δέχεται ενώ ο άλλος όχι, αρνούμενος να το παραχωρήσει δωρεάν. Μετά από τα 10 χρόνια ο ενοικιαστής φεύγει και ο πρώτος ιδιοκτήτης ναι μεν δεν έχει εισπράξει χρήματα, αλλά έχει ένα σπίτι σε άριστη κατάσταση. Ο δεύτερος ιδιοκτήτης δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα με το δικό του σπίτι, οπότε και δεν εισέπραξε κάτι και έχει ένα σπίτι άφτιαχτο. Ποιος από τους δύο είναι ο κερδισμένος και ποιος ο χαμένος; Κάπως έτσι είναι και η κατάσταση με το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, το οποίο είναι κλειστό και αναξιοποίητο εδώ και 15 χρόνια (από το 2001). Τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει με το Ελληνικό; Θα έπρεπε να το αναλάβει ένας ιδιώτης επιχειρηματίας, στον οποίο το κράτος θα παραχωρούσε την έκταση για μεγάλο χρονικό διάστη

Για όσους από εμάς έχουν ασχοληθεί με αυτό το θέμα, είναι ευρέως γνωστό πως η μετάβαση των Ελλήνων από τον Δωδεκαθεϊσμό στον Χριστιανισμό δεν ήταν ομαλή και ειρηνική, κάτι λογικό και αναμενόμενο φυσικά. Είναι εξίσου γνωστό πως ο Χριστιανισμός δανείστηκε αμέτρητα στοιχεία από τον Δωδεκαθεϊσμό, στοιχεία τα οποία φυσικά δεν δικαιολογούνται από πουθενά καθώς δεν υπάρχουν στα ιερά κείμενα του Χριστιανικού δόγματος. Στην Μονή του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλονιά, ανάμεσα στις συνηθισμένες αγιογραφίες και τοιχογραφίες, μου προξένησε τεράστια εντύπωση η παρακάτω εικόνα. Φαίνονται ξεκάθαρα τα "πλάσματα του διαβόλου" που βασανίζουν τον Άγιο Γεράσιμο, ένα από τα οποία πλάσματα έχει την μορφή κενταύρου (άλογο από την μέση και κάτω και άνθρωπος από πάνω) και ένα άλλο την μορφή του Πανός (τράγος κάνω από την μέση και άνθρωπος από πάνω). Δηλαδή μυθικά πλάσματα από την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων. Η εικόνα αυτή εκφράζει ξεκάθαρα την δαιμονοποίηση των στοιχείων της παλαιάς θρησκ

Η Κοινωνική Αλληλεγγύη είναι σημαντικό στοιχείο κάθε κοινωνίας και ένδειξη πολιτισμού. Εκ των πραγμάτων οι έννοιες δεν έχουν έναν συγκεκριμένο ορισμό και συνεπώς είναι δύσκολο να τις εξηγήσεις επακριβώς. Ασφαλώς δεν μιλάμε για ακραίες ερμηνείες, όπως συστηματικά συμβαίνει στην σημερινή νεοελληνική κοινωνία, του στυλ "αλληλεγγύη είναι να υποστηρίζεις το παλαβό αίτημα του οποιοδήποτε προνομιούχου". Προσωπικά, ο ορισμός της Κοινωνικής Αλληλεγγύης που μου αρέσει περισσότερο είναι ο εξής: Κοινωνική αλληλεγγύη υπάρχει σε μια κοινωνία, όταν αυτός που δεν αδικείται αγανακτεί το ίδιο με αυτόν που υφίσταται την αδικία. Χρησιμοποιώντας τον ορισμό αυτό, αμέσως συνειδητοποιεί κανείς πως δεν υπάρχει ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης στην δική μας κοινωνία. Αυτό δεν είναι κάτι παράξενο, αφού ο μέσος νεοέλληνας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, εξ ου και η έκφραση "στον κ*** μας μην μπει, και όπου θέλει ας μπει" Θα ήθελα όμως να δώσω ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα αυτής της α

Φαντάζομαι πως όλοι γνωρίζουν τον μύθο με τον βοσκό και τον λύκο, αλλά ας τον συνοψίσω: Ένας μικρός βοσκός, όποτε φύλαγε σκοπιά, φώναζε "λύκος" για να κάνει πλάκα στους υπόλοιπους βοσκούς. Κάποια στιγμή όμως ήρθε πράγματι ο λύκος για να φάει το κοπάδι, αλλά όταν άρχισε να καλεί σε βοήθεια οι υπόλοιποι βοσκοί δεν τον πίστεψαν και συνεπώς δεν έσπευσε κανείς να τον βοηθήσει. Ο μύθος αυτός, που κρύβει μεγάλη σοφία, είναι ιδιαίτερα επίκαιρος στην περίοδο που διανύουμε. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω γιατί. Είναι ιδιαίτερα προσφιλής τακτική στην ελληνική κοινωνία, ιδίως στην Αριστερά, να κολλάνε ταμπέλες σε όποιον θέλουν να πολεμήσουν. Όμως στην ζωή πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, έτσι λοιπόν και μια έννοια όσο χρησιμοποιείται φθείρεται και χάνει την δύναμή της. Μια από τις πιο αγαπημένες ταμπέλες της Αριστεράς είναι η "Ακροδεξιά" και με το να κάνει συνεχώς χρήση της, αυτό που κατάφερε είναι να εξοικοιώσει την κοινωνία με τον όρο αυτόν. Ακόμα χειρότερα, χρησιμοποιώντας

Είμαστε άραγε φυσιολογικοί άνθρωποι, τουλάχιστον σε σχέση με τους πολίτες των στοιχειωδώς πολιτισμένων κρατών; Το ερώτημα μπορεί να φαίνεται παράξενο, ίσως και εύκολο για μερικούς (όσους πιστεύουν πως ο νεοέλληνας είναι η ύψιστη μορφή ζωής στο σύμπαν), όμως είναι απολύτως επίκαιρο. Δώστε μου όμως την ευκαιρία να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ. Στο μυαλό του μέσου νεοέλληνα η ύψιστη αρετή είναι το αντιμνημόνιο. Το αστείο δεν είναι αυτό όμως, αλλά ο τρόπος που ψηφίζει ο νεοέλληνας με δεδομένη την απόλυτη αφοσίωση στο αντιμνημόνιο. Δηλαδή ενώ όλα πλέον τα κοινοβουλευτικά κόμματα (πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής) είναι μνημονιακά, αυτό που καθορίζει την ψήφο του νεοέλληνα είναι η απέχθεια στο μνημόνιο. Δηλαδή αν ένα κόμμα υπερψηφίζει το μνημόνιο και το θεωρεί σωστό, τότε ο λαός καταδικάζει αυτό το κόμμα. Εάν όμως ένα κόμμα, παρόλο που υπερψηφίζει το μνημόνιο, το θεωρεί λάθος και το καταδικάζει στα λόγια, τότε ο λαός επικροτεί αυτό το κόμμα. Υπάρχει ίχνος λογικής, τόσο στο κόμμα όσο και στον ψηφοφό

Η αυτοκριτική είναι πάντοτε απαραίτητη μετά από κάθε μεγάλο εγχείρημα, πόσο μάλλον όταν ο εγχείρημα αυτό καταλήξει σε αποτυχία. Αυτοκριτική τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Όσοι λοιπόν είναι λογικοί άνθρωποι και θεωρούν ότι η κατάσταση της οικονομίας - και όχι μόνο - είναι χειρότερη από πέρυσι τέτοιον καιρό, θα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους. Θα πρέπει να αναρωτηθούν τι μας οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση. Ο ελληνικός λαός έκανε μια συνειδητή επιλογή με τις εκλογές τον Ιανουαρίου του 2015. Επέλεξε να πιστέψει εκείνους που υποστήριζαν ότι ήμασταν στον πάτο του βαρελιού και χειρότερα δεν γίνεται, ενώ ακόμα και το παιδάκι του δημοτικού γνωρίζει ότι πάντα υπάρχουν χειρότερα. Επέλεξε να πιστέψει εκείνους που υποστήριζαν να εκβιάσουμε την Ευρώπη, εφόσον ήταν πιο βέβαιο πως η Ευρώπη θα υπέκυπτε από το ότι ο ήλιος δύει στην δύση, αγνοώντας ότι αν η Ευρώπη υπέκυπτε στον εκβιασμό θα ακολουθούσαν το παράδειγμά μας και άλλοι (και συνεπώς της ήταν αδύνατον να υποκύψει σε εκβια